De wind is nu helemaal gaan liggen. De zon komt er door. Wat wil je nog meer! Vanochtend maar snel vertrokken om verre stekken te kunnen bereiken. Brandzalf op gesmeerd en naar de haven. Doel is de Westzijde van Leka. Een kilometerje of 6 a 7 van de kust ligt daar een soort van drempel waar het water van 250 meter diepte van beide zijden overheen moet met het wisselen van het getij. Voor ons zeker anderhalf uur varen (eerst rond de noord van het eiland en dan doorsteken naar het westen.

Normaal is dat een goede plek. Van de Noren horen we dat het de afgelopen weken zo warm geweest is dat de vis ver op zee in het diepe water zit. Zover kunnen we met deze boot helaas niet. Het verklaart wel onze matige vangsten (al vindt Niels dat we goed vangen).

Vandaag voor het eerst een aantal mooie Schelvissen gevangen. Ook wat mooie kabeljauwen. Het gekke is dat we die bijna exclusief vangen als we een mini koolvisje gehaakt hebben in de enorme scholen die we daarvan tegenkomen. De mooiste kabeljauwen verspelen we echter doordat we te snel willen haken en omdat we met te kleine dreggen vissen. Het kan niet groot genoeg zijn hier. Een duidelijk verschil met het voorjaar is ook dat de vis veel harder knokt. Echte veel harder.

Uit bovenstaande fot blijkt dat Wethouder Hekking ook aan boord is.

Op de terugweg de gisterenavond uitgezette krabbenfuiken opgehaald. We hadden een paar krabben verwacht, echter we hebben in 4 fuiken bij elkaar zo ongeveer ¾ viskist met krabben.

Dat gaat vanavond een latertje worden om die allemaal te koken. We hebben besloten de scharen heel mee te nemen en het vlees uit de romp te halen.

Niels heeft de smaak te pakken. Na het schoonmaken van de vis gaan daarom de fuiken direct terug. Ouwe Beringzeerover! De hut ruikt overigens geweldig tijdens het koken van de krabben.